We mochten niet klagen. De heenreis naar Thailand ging erg voorspoedig. De eerste 6,5 uur naar Dubai, zaten we met z’n tweeën op een rij van 3. Verder zat het vliegtuig best vol. Mazzel dus! Ik nestelde me tegen de schouders van m’n vriend aan, trok mijn benen op de lege stoel naast me en viel vrij snel in slaap.
Is Dubai-airport eigenlijk groot?
In Dubai hadden we een krappe 3 uren te overbruggen tot de volgende vlucht naar Bangkok vertrok. Zoals het goede en verstandige reizigers betaamt gingen we eerst op zoek naar juiste Gate. Dubai-airport leek wat dat betreft niet ingewikkeld. De borden leidden ons een roltrap af en vervolgens stonden we bij de ingang van de weg naar Gates A 1 tot… weet ik veel. Appeltje-eitje, eerst maar eens koffie. Tijdens de koffie discussieerden we over de grootte van het vliegveld.
‘Dubai leek niet zo groot als Schiphol…’
‘Nee, inderdaad.’
Geen controle…?
Een kwartier voordat de boarding begon gingen we op weg naar Gate A-5. Bij de ingang van Gates A stond de douane achter hun röntgenapparaten. Maar we hoefden onze spullen niet op de rollerband te leggen en mochten gelijk doorlopen. Mmm….. bijzonder…
We legden een waar hindernisparcours af tussen onduidelijk, met lint afgezette paden. Roltrap af, roltrap op, roltrap af, linksaf en vervolgens rechts. Op elke hoek stond een vriendelijk mannetje ons in de juiste richting te dirigeren. Gelukkig maar, want de borden met ‘A’ waren inmiddels compleet verdwenen. Waar sturen ze ons in hemelsnaam helemaal heen?
Are you kidding me?
Ineens stonden we buiten! Daar stond een bus met draaiende motor te wachten. We namen plaats en wisselden zenuwachtige blikken uit tussen elkaar en de tijd op onze telefoons. De bus bleef nog een minuut of 10 staan wachten en vertrok toen. Hij voerde ons kilometers langs de terminal en dook toen de catacomben onder het vliegveld in. We verdwenen in de donkerste krochten. We zagen dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Nee, grapje. Maar het was bijzonder. We moesten voorrang verlenen aan tientallen bagagewagentjes en we verbaasden ons over ‘de wereld onder het vliegveld’.
Ja! Dubai-airport is best groot!
Na een ‘reis’ van maar liefst 3 kwartier stopte de bus eindelijk. We werden naar binnen geloosd en kwamen in een rij te staan (ook dat nog) voor een douanepost. Ah… vandaar!… Na de douane kwamen we in een compleet andere terminal terecht. Natuurlijk met dezelfde winkeltje… maar dan anders. Wauw…. oké… misschien is Dubai toch groter dan Schiphol? Het is in ieder geval een stuk ingewikkelder én onpraktischer.
Natuurlijk voelen jullie het vast wel aankomen…
‘Final call for miss Rozeboom and mister Bos: please proceed to the gate. We will continue to load off your luggage.’
We hebben de woorden niet daadwerkelijk gehoord tijdens onze strijd om bij de gate te komen, maar ze zullen ongetwijfeld omgeroepen zijn…
Gate closed
Wat een nare woorden! ‘Gate closed’ stond er op het bord toen we eindelijk de juiste gate hadden bereikt. We waren 2 minuten te laat. De vriendelijke steward belde nog met de cabincrew, maar de deuren waren al gesloten. Hoewel het nog 20 minuten zou duren voordat de vlucht vertrok, was er geen kans meer voor ons dat we meekonden. Wat een nachtmerrie! Echt! Ik had nooit gedacht dat zoiets mij ooit zou overkomen, no way!
De steward verwees ons naar de connection transfer balie. Dit betekende dat we ons weer in de wirwar van rollerbanden, roltrappen, parfum-spuitende winkelbediendes en Starbucksstands moesten begeven. Deze balie stond natuurlijk niet op de borden en de gebrekkige aanwijzingen van de steward gingen maar tot het einde van de hal… Maar ach, we hadden in ieder geval geen haast meer…
Gestrand…
De baliemedewerker schudde afkeurend zijn hoofd en wij knikten beschamend. Ik bleef kalm, maar van binnen roerde de paniekmodus flink in mijn maag. Ik zag ons al zitten als Tom Hanks…. gestrand… nowhere to go..
De medewerker probeerde ons op de volgende vlucht mee te krijgen, die verrassend genoeg 1,5 uur later zou vertrekken. Hier stond echter een groepsreservering, dus hij moest hiervoor een aantal mailtjes versturen. Daarna ging de volgende vlucht pas in de avond. Hij wees op een rij stoelen tegenover de balie. Of we daar wilden wachten.
Dit is dus waar de sukkels zitten, die hun vlucht missen…. dacht ik.
Hij liet ons 3 kwartier zitten. Ondertussen belde ik met de reisorganisatie omdat de aansluitende transfer en de aankomst bij het hotel allemaal niet meer volgens planning zou verlopen.
‘Ja… Je moet altijd eerst de juiste gate opzoeken’, zei de vriendelijke, meelevende dame aan de telefoon. I know! En we dachten dat we dat gedaan hadden. Hup door de douane en gaan… Ik kon wel door de grond zakken en ik probeerde me tussen het rijtje ‘sukkels’ zo klein mogelijk te maken.
Gelukkig
Uiteindelijk wenkte een collega ons. Het was gelukt. We konden met de volgende vlucht mee en deze zou maar een uurtje later in Bangkok aankomen. Fieuw… ik probeerde de opluchting tot me door te laten dringen, maar ik besefte dat ik die pas echt zou voelen als we eenmaal op onze vliegtuigstoelen zaten. Hiervoor moesten we wederom door het doolhof van Dubai-airport, maar inmiddels wisten we wel ongeveer in welke richting we het moesten zoeken.
Eenmaal in het vliegtuig sloegen we haast van verbazing achterover. Met, ik schat zo’n 50 anderen, zaten we in de enorme jumbojet. Groepsreservering??? Dat mag dan wel een groep van 200 man zijn geweest!? Nou ja, we weten natuurlijk ook niet hoe dat achter de schermen allemaal werkt. Misschien wilde de steward ons een lesje leren? Dat is zeker gelukt. Hoewel het niet nodig was, want we schaamden ons al genoeg en bovendien moesten we de vlucht ook gewoon zelf betalen.
En dan toch…. vakantie
De transfer-mevrouw stond gelukkig keurig op ons te wachten en ook onze bagage had wonderwel de juiste weg gevonden. Uiteindelijk kwamen we, maar een uurtje later dan de oorspronkelijke planning, aan in ons hotel. We stortten ons op de minibar en vielen vervolgens uitgeput in slaap. De vakantie verliep verder zoals vakantie hoorde te zijn; zorgeloos en heerlijk relaxed.
Oja, maar eigenlijk wilde ik jullie vertellen over de roze olifant die met ons mee terugvloog.
Ze lachte even vriendelijk naar me toen ze plaats nam in de stoel naast me. Ik zat in het midden en mijn vriend zat bij het raam. In tegenstelling tot de heenreis zat het vliegtuig nu praktisch helemaal vol. Ze was van Aziatische afkomst en dus niet heel groot. Al gauw bleek dat geen voordeel voor mij op te leveren.
Ze propte een reiskussen in de flap van de stoel voor haar. Het kussen was knal roze, en had de vorm van een olifant. Het was behoorlijk aan de maat, in verhouding met het kleine hoofd van de vrouw. Dubbelgevouwen tussen de veiligheidsinstructies en de menukaart vond ik de olifant best grappig.
De dame naast me was klein en slank. Ze had zoveel ruimte dat ze haar best forse handtas naast zich op stoel kon zetten. Nu had ik een rugtas mee en geen handtas, maar dat hoef ik dus sowieso niet te proberen :). Behalve dat er af en toe een hengsel oversloeg naar mijn kant zat ik prima.
Toen begon het gedonder…
Ongeveer een uur na het opstijgen kregen we een maaltijd. Hiervoor moesten de tafeltjes uitgekapt worden. Dit betekende dat de roze olifant een ander heenkomen moest zoeken, want hij blokkeerde het tafeltje van de buurvrouw met zijn grote roze lijf. Ik had het eerst niet zo in de gaten, maar de buurvrouw parkeerde de olifant boven op haar tas die tussen ons in stond.
De olifant ging, na de maaltijd, echter niet weer terug in de stoelflap. Nee… hij ging aan de wandel. Hij zakte steeds naast de tas op de stoelleuning en soms kwam hij zelfs nog dichterbij. Ik probeerde steeds mijn arm eronder te schuiven zodat de vrouw zou merken dat de olifant me irriteerde. Maar ze merkte niets en lachte af toe onschuldig.
Ik moet het gewoon vriendelijk zeggen, dacht ik. Dat kan ik toch? Hoewel ik me ondertussen verbaasde over het feit dat de buurvrouw het zelf totaal niet in de gaten had. Muts!
De olifant werd steeds irritanter
Na anderhalf uur armpje worstelen met de grote roze olifant werd de situatie nog irritanter. Ik zat wat naar voren in mijn stoel, me te bemoeien met een pas gebrachte sandwich. De buurvrouw wilde iets opduikelen uit haar tas, maar daarvoor moest de olifant weer even verplaatst worden. Schuin achter mijn rug op mijn stoel leek mevrouw wel een passende plek. Ik gromde van binnen… als een Jack Russell, maar besloot het even aan te kijken, aangezien ik toch nog bezig was met mijn broodje en die ruimte nu even niet nodig had. Ze zou de olifant vast zo weer terugpakken en … ik weet niet hoor… misschien gebruiken waarvoor hij diende??
Maar nee… de buurvrouw leek zich van geen kwaad bewust terwijl mijn ergernis zijn hoogtepunt bereikte. Ik zakte achterover in mijn stoel en ging de confrontatie aan met de olifant. Ik pakte hem bij zijn dikke roze nek en gaf hem demonstratief aan de vrouw. Ze lachte verontschuldigend.
‘Maybe it’s a good idea to put your Elephant in the overhead compartment?’ Hoor ik mezelf zeggen op de allervriendelijkste toon. Maar de buurvrouw schudde wild haar hoofd, alsof ik voorgesteld had om hem in brand te steken. Ze pakte hem geschokt aan en trok hem teder tegen haar borst. Ook prima… muts!
Veilig op schoot
De rest van vlucht hield de olifant zich gelukkig koest. Hij lag vredig op schoot bij zijn vrouwtje die schijnbaar nogal aan het beestje gehecht was. Ik had er in ieder geval gelukkig geen last meer van. Na de landing maakte de buurvrouw de olifant, via de bevestigingsclip, grondig vast aan haar tas. En terwijl wij onze rugtassen uit het bagagerek haalden verdween de vrouw uit het zicht.
Nee maar!
Een aantal roltrappen verder, na de paspoortcontrole op Dubai-airport, zag ik hem weer: De roze olifant… Hij lag op de tegelvloer van de terminal… helemaal alleen. Ironisch… Hoe is het mogelijk. Ik stoot met mijn elleboog mijn vriend aan. ‘Kijk daar! Dat is die fucking roze olifant weer!’
Pokkebeest… ha ha… gerechtigheid… lekker puh…
Een andere reiziger pakte hem op en zette hem op een groen kastje dat aan de muur bevestigd was. Ik kon het niet helpen maar ik voelde me lichtelijk euforisch. Karma is a bitch.
Do the right thing
Op een kruising van wegen, ongeveer 25 meter verder zie ik haar. De kleine dame die de afgelopen 6,5 uur mijn buurvrouw was geweest, staat met een airportmedewerker te praten. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen en ik tik haar op haar schouder.
‘You know you lost your pink elephant?’
Ze kijkt me aan en begrijpt duidelijk niet waar ik het over heb. Ik wijs naar haar tas, naar de plaats waar de olifant hing. ‘Your elephant’, zeg ik nogmaals. Haar ogen worden groot als ze beseft wat ik bedoel.
Ik wijs naar het kastje aan de muur aan de andere kant van de hal, waar de grote roze olifant eenzaam staat te wachten. ‘It’s over there.’ De opluchting verschijnt in haar ogen als ze hem ziet. Ze bedankt ons hartelijk met gebaren en gaat hem snel halen. Het bleek dat de buurvrouw geen woord Engels begreep. Oké.. dat verzacht de omstandigheid een heel klein beetje… misschien…
Nog een laatste vlucht van Dubai naar Amsterdam. Ik kijk m’n vriend aan… ‘Mag ik deze keer bij het raam?’
Dichterbij Simone 